Jest to bardzo zabawna i barwna postać. Pomimo, że opowiada o sobie przekoloryzowane historie, jest darzony sympatią. Udając kogoś , kim nie jest, robi to tak zręcznie i śmiesznie, że nie sposób go potępiać. Nawet jego wygląd zewnętrzny budzi sympatię. Papkin to mężczyzna w tzw. sile wieku , szczupły i niewysoki.

1 answer 0 about 12 years ago Orgon • przedstawiciel rygoryzmu religijnego, chwali Tartuffe'a, oceniając go po zewnętrznym zachowaniu („biedaczek ten o słodkiej twarzy", „skromny bez miary"), • jest zwolennikiem surowości obyczajowej i religijnej („a przy tym sam dla siebie, jakiż surowy"), • uzurpuje sobie prawo do oceny innych („twoja mowa jest wielce bezbożna"),• nie dostrzega, że działania Tartuffe'a są tylko pozorem pobożności i dobroczynności („Oczy wszystkich obecnych wciąż ku niemu wiodły", „Resztę biednym w mych, oczach rozdzielał bezzwłocznie"), • nie widzi nadmiernego zainteresowania jego żoną („On o wszystko się troszczy, nawet o mą żonę), • sprawuje niepodzielną władzę w rodzinie, • oddala się od rodziny i działa na jej niekorzyść: wypędza Damisa, obiecuje Tartuffe'owi rękę Marianny, powierza mu drażliwy sekret, zapisuje majątek, • naiwny, prostoduszny, uczciwy Orgon staje się przedmiotem manipulacji ze strony tytułowego Świętoszka. Tartuffe • demonstruje swoją pobożność, skromność, ubóstwo („To wzdychał, to się krzyżem rozkładał na ziemi / Aby dotknąć posadzki usty pokornemi",„Resztę biednym w mych oczach rozdzielał bezzwłocznie"), • uprawia rygoryzm religijny doprowadzony do skrajności („W lada drobnostce grzech już dojrzeć gotowy / Za rzecz najbłahszą żąda pokuty i kary), • przenosi surowe zasady religijne nawet na życie prywatne osób świeckich, • człowiek obłudny (hipokryta), ukrywający pod maska pobożności swoje egoistyczne zamiary, • uzasadnia wszelkie poczynania względami religijnymi, • cechuje go niezdolność wybaczania Kleant • reprezentuje typ moralności świeckiej,• trzeźwo ocenia pozory, którym dał się zwieść Orgon („potrafię zawdy / Bez trudności odróżnić udanie od prawdy"), jest zwolennikiem kartezjańskiego racjonalizmu („Im granice rozsądku nigdy nie wy starczą"), ostro krytykuje pobożność na pokaz („Tak znów nic mnie nie mierzi bardziej na ziemi / Niż fałsz, co się pozory bawi nabożnemi), • zwolennik cnoty pojmowanej jako wierność zasadom moralnym („Tak ja nie znam na świecie podnioślejszej rzeczy/Od cnoty, wyższe cele mającej na pieczy"), • zwolennik deizmu: wierzy w Boga, ale odrzuca oficjalne rytuały i formy religijne, uznaje głos sumienia („Wiem, co mówię, a Pan Bóg czyta w mojej duszy"), • uznaje wolność sumienia jako jedyny drogowskaz („Kto przed waszym bałwanem nie uchyli czoła / Dla tego już na świecie nic świętego zgoła!..."), • postuluje życie zgodne z naturą („Co w zgodzie jest z naturą, to im jest przeciwne..."), • głosi pochwałę pokory i łagodności („Ich nabożność jest ludzka, przystępna, łagodna..."). • uznaje głos sumienia i zasady wiary za kryterium postępowania (czyńmy to zawsze, co każe głos boży), • odwołuje się do chrześcijańskiej miłości bliźniego i zakazu wyrządzania mu krzywdy ("czy godzi się to cierpieć komu, by zań własnego syna ojciec wygnał z domu"), • głosi przekonanie, że bliźniemu należy wybaczać ("Ty myśl, że przebaczenie zalecił głos boski) i że chrześcijaninowi przystoi pokora ("Chcesz bronić sprawy niebios, lecz skąd i dlaczego? Czyż potrzeba im ciebie, by skarać winnego?"), • uważa, że emocje, np. gniew, uraza, są złymi doradcami, a konflikt można rozwiązać przy dobrej woli obu stron (,, jeśli mnie posłuchasz, rzecz załatwisz całą, nie czekając, by złe się jeszcze gorszym stało"), • Kleant jako człowiek prawy i uczciwy troszczy się o los rodziny (staje w obronie siostrzeńca), • jest przekonany, że słowa człowieka powinny pozostawać w pełnej zgodności z jego czynami Pani Pernelle • przykład starej dewotki, ogarniętej gniewem na cały świat, • obdarzona ostrym, złośliwym językiem, • występuje przeciwko wszystkiemu, co żyje, poza uwielbianym pobożnisiem, • ślepo wierzy Świętoszkowi i swemu synowi, • krytykuje synową, wnuki i Dorynę, • miota gniewne słowa, w których zawarte są różne informacje o domownikach, • do końca nie może uwierzyć w fałsz Świętoszka. Elmira • młoda, pełna wdzięku druga żona Orgona, • macocha Damisa i Marianny; ma z nimi dobre relacje, prezentuje umiarkowane poglądy, inteligentna, pozbawiona pruderii, • w dobrej sprawie jest gotowa sprowokować szalbierza, by się skompromitował, • działa zdecydowanie, szybko i skutecznie. Doryna • służąca, pokojówka Marianny, prosta dziewczyna, bardzo związana z rodziną Orgona (szczególnie z Marianną), • wygadana, pewna siebie, niedająca się zastraszyć Orgonowi i Świętoszkowi; nie boi się mówić tego, co myśli, rozsądna, potrafi odróżnić prawdę od fałszu; natychmiast odkrywa prawdziwe oblicze Świętoszka, • broni rodzinę przed oszustem; sprytna. dorotka3iad Novice Odpowiedzi: 14 0 people got help

przeczytaj krótką charakterystykę pewnego krzewu