🌉 Wokulski Cechy Romantyka I Pozytywisty

Historia Stanisława i Izabeli zaczyna się od spotkania bohaterów w teatrze. Od tej chwili Wokulski czyni ją motorem wszystkich swoich wyborów i decyzji. Po mimo, że bohater poza swoim pozytywistycznym usposobieniem, ma również bardzo dużo cech romantyka, to sposób w jaki zdobywa Izabelę nie ma nic wspólnego z romantyzmem. ^{Cechy pozytywisty:- szacunek do nauki, pragnienie wiedzy i przyznawanie jej prymatu nad irracjonalizmem;- Wokulski jest silną, przedsiębiorczą jednostką - po powstaniu energicznie bierze się w garść i organizuje sobie życie. Dochodzi do fortuny własną pracą i wysiłkiem;- Wokulski stoi na granicy dwóch światów: upadającej arystokracji i raczkującego świata kapitalizmu;- działalność filantropijna i społeczna (stara się pomóc biednym) - realizacjahasła pracy u podstaw;- w przeciwieństwie do romantyka w młodości rzuca się w wir pracy i nauki. cechy romantyka:- bierze udział w postaniu styczniowym - poświęca młodość patriotycznej walce,miłość ojczyzny jest dla niego ważną sprawą;- romantyczna miłość, której na przeszkodzie stają konwenans i stosunki społeczne;-miłość do Izabeli jest uczuciem wszechogarniającym, paraliżującym umysł Wokulskiego,jego jedyną ideą - jest na tym etapie romantycznym kochankiem na miarę Gustawa;- tragiczne zakończenie miłości powoduje, że Wokulski próbuje popełnićsamobójstwo. Zostaje jednak uratowany i musi na nowo podjąć „trud życia”;- niejasne zakończenie życia. Tak skopiowane z internetów} Stanisław Wokulski, bohater powieści Bolesława Prusa Lalka to człowiek przełomu dwóch epok – posiadał w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Żył na zrębie dwóch epok, oglądając się wstecz, nieustannie szedł do przodu, będąc wiernym ideałom romantycznym, włączał się swoją pracę w realizację programu pozytywistów. O jego romantycznej duszy świadczy jego patriotyzm Również jego wiara w postęp naukowy i techniczny nie znika, mimo że sam porzuca eksperymenty – chętnie wspiera i interesuje się planami Geista i Ochockiego. Wokulski najpełniej z postaci w Lalce (na poły z prezesową Zasławską) wciela w życie ideał pracy u podstaw i pracy organicznej. Pomaga potrzebującym, a jego sklep zatrudnia kilkuset ludzi, polepszając ogólne, społeczne, narodowe dobro. Na wskroś pozytywistyczne są poglądy Wokulskiego w kwestii asymilacji Żydów. Wszystkich zresztą ludzi mierzy tą samą miarą, nie zważając na urodzenie, lecz na pracowitość i sumienność. Wokulski jest postacią niejednoznaczną. Nie jest to człowiek, któremu można by przypiąć jakąkolwiek artykuł strona: - 1 - - 2 - Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Dowiedz się więcej Lalka” Bolesława Prusa to powieść pozytywistyczna, która opisuje ówczesną rzeczywistość. Natomiast jej główny bohater- Stanisław Wokulski nie jest typowym poz… Stanisław Wokulski żył na przełomie epok romantyzmu i pozytywizmu. Łączy w sobie cechy tych dwóch różniących się od siebie okresów. Z romantyzmem łączy go głównie kierowanie się w życiu uczuciami. Z drugiej strony zna się na interesach, bliska mu jest również współczesna nauka. W młodości Wokulski pełen był ideałów. Wcześnie podjął pracę w winiarni u Hopfera, by zarabiać na swój byt. Równocześnie podjął naukę w Szkole Przygotowawczej, a następnie, pracując już w sklepie Minclów, zdał egzaminy do Szkoły Głównej. Uczył się nocami, dawał także korepetycje. Naukę przerwał romantyczny zryw niepodległościowy. Stanisław związał się z ruchem konspiracyjnym, a następnie wziął udział w powstaniu styczniowym. W konsekwencji został zesłany na Syberię, gdzie spędził dwa lata. Główny bohater „Lalki” był kupcem galanteryjnym. Po żonie odziedziczył sklep i dzięki swoim kontaktom zwiększył jego obroty. Wzbogacił się również prowadząc interesy na wojnie rosyjsko-tureckiej. Nie bał się ryzykować swoim majątkiem a nawet życiem. Po powrocie otworzył nowy sklep został także prezesem spółki do handlu ze Wschodem, w której skład weszło wielu arystokratów. Swój zmysł biznesowy wykorzystał w Paryżu, gdzie współpracował z Rosjaninem Suzinem. Dorobił się znacznego majątku. Motywacja do pomnażania majątku miała jednak romantyczne podstawy. Gdy Wokulski zakochał się od pierwszego wejrzenia w Izabeli Łęckiej zrozumiał, że jako kupiec nie będzie mógł się z nią związać. Postanowił dorobić się i dzięki temu wejść w kręgi zubożałej arystokracji. Dla Izabeli gotów był na wszystko, a kobieta perfidnie to wykorzystywała. Jak na romantyka przystało, idealizował jej wizerunek. Dla niej był gotów pojedynkować się z narażeniem życia. Wokulski patrząc na nędzarzy na Powiślu krytykował taki stan rzeczy. Chętnie udzielał się jako filantrop ofiarowując liczne datki m. in. Na ochronkę dla sierot. Wspierał działania hrabiny Karolowej i prezesowej Zasławskiej. Pomógł także „kobiecie upadłej” Mariannie, która zmieniła diametralnie swoje życie. Zaproponował pracę furmanowi Wysockiemu, a także uzdolnionemu kamieniarzowi Węgiełkowi. Jako pozytywistę Wokulskiego fascynowały współczesne odkrycia naukowe i wynalazki. Latał m. in. Balonem. W Paryżu poznał profesora Geista, który opracował formułę metalu lżejszego od powietrza. Całe życie garnął się do wiedzy, a proces nauki zawsze stanowił dla niego ucieczkę od trudnej rzeczywistości. Był też zwolennikiem postępu w imię dobra ludzi. Mimo że Wokulski miał przyjaciół, takich jak Rzecki czy doktor Szuman zawsze był sam. Jego postępowania nikt do końca nie mógł zrozumieć. Czuł się wyobcowany i samotny. Był nadwrażliwy, targały nim silne emocje. Często w życiu miał wątpliwości i zastanawiał się nad właściwym wyborem życiowej drogi. Popadał w stany apatii i melancholii. O romantycznym usposobieniu świadczy także podjęta przez niego samobójcza próba po tym, jak dowiedział się, co tak naprawdę czuje do niego wybranka. W życiu Wokulskiego postawy romantyka i pozytywisty często się krzyżowały. Bohater czuł się rozdarty między nimi. To dlatego możemy o nim mówić, jako o człowieku z przełomu epok. Marzenia o odkryciach porzuca jednak dla innego ideału – ideału nieskazitelnej miłości. Uczucie do panny Izabeli całkowicie zmienia jego życie. Jest w stanie poświęcić dla niej wszystko, ryzykować życie i poświęcić karierę. Wciąż walczy w nim duch romantyka i pozytywisty. Wokulski romantyk czy pozytywista? Dylematy człowieka z pogranicza dwóch epok. Głównym bohaterem powieści Bolesława Prusa pt. Lalka jest Stanisław Wokulski- 46-cio letni wdowiec. Jest to człowiek łączący w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Jest on bardzo zawziętym człowiekiem, wytrwałym i aktywnym. Dzięki tym właśnie cechom zdobywa ogromny majątek oraz osiąga sukces. Rozwija swoją działalność, zakłada spółkę do handlu ze wschodem, poznaje wpływowych i bogatych ludzi i stopniowo zdobywa zaufanie i przychylność arystokracji. Dodatkowo prowadzi działalność filantropijną. Pomaga ludziom biedniejszym i potrzebującym. Jest to typowy dla epoki, w której powstała Lalka, czyli pozytywizmu wizerunek bohatera. Jednak jest to tylko jedna strona człowieka. Okazuje się bowiem, że motywem działania Wokulskiego jest miłość do Izabeli Łęckiej- arystokratki. To uczucie zaczyna kierować jego życiem. Popycha go do wyjazdu za granicę i wzbogacenia się. Przez uczucie do kobiety przeżywa głębokie rozterki i dylematy, miota się między uczuciem, a rozumiem. Pierwszy fragment, który przeanalizuje znajduje się w rozdziale pt. Widziadło. W tej części utworu Wokulski znajduje się we Francji, a dokładniej w Paryżu. W tym mieście bohater spotkał Geista. Był to starszy profesor. Zajmował się wynalazkami i doświadczeniami. Był niedocenionym wynalazcą. Po spotkaniu z Geistem, Stanisław przypomina sobie swoje młodzieńcze fascynacje. Zainteresowanie wynalazkami, czy chęć skończenia szkoły głównej. W analizowanym fragmencie Wokulski przeżywa głębokie załamanie psychiczne, cierpi i wspomina przeszłości. Waha się pomiędzy życiowym wyborem.. Czy zostać w Paryżu, skupić się na wynalazkach, które są niepewne, bo ludzie uważają Geista za szaleńca i nie wiadomo czy jego teorie są prawdziwe, czy wrócić do Warszawy, do Izabeli, którą tak bardzo kocha, a która nie docenia jego adoracji. Jednocześnie bohater jest rozgoryczony, bo zawiódł się na Izabeli, która sprawiła mu przykrość i przez którą nagle wyjechał do Paryża. Co tu wybrać?- myślał- jeżeli jedno jest wątpliwe, a druga niedostępna i niepewna. Bo choćbym nawet dosięgnął jej, czy ja jej kiedy uwierzę?... czy nawet mógłbym uwierzyć?... Widać tu jego ogromną walkę wewnętrzną. Wielka miłość i serce ciągnęło go do Izabeli, natomiast rozum i resztki trzeźwego umysłu ciągnęły go do Geista do nauki i wynalazków. Początkowo umysł wziął górę. Geist wydał mu się kim naprawdę wyjątkowym, z którym on sam może wiele osiągnąć Geist wydał mu się w tej chwili jak Mojżesz, który do obiecanej ziemi prowadzi jeszcze nie urodzone pokolenia . Stanisław zaczął robić doświadczenia, próby jednak teorie Geista stawały się dla niego coraz bardziej niepojęte Nic nie rozumiem – szepnął Wokulski, ściskając rękoma skronie – głowa mi pęka!... Metal trzy razy lżejszy od wody.. niepojęta rzecz!... Po tych słowach Geist kazał Wokulskiemu odejść i pozbyć się złudzeń o miłości oraz powiedział, żeby wrócił kiedy mu się to uda. Dostał medalion od profesora, który zawiesił na szyi, jednocześnie ciągle się zastanawiał dlaczego wraca. Nie zrozumiany przez ludzi i otoczenie bohater, powoli sam siebie nie rozumiał. Drugi fragment, który przeanalizuje znajduje się w rozdziale pt. W jaki sposób zaczynają otwierać się oczy. W tej części utworu Wokulski zachowuje się moim zdaniem jak szaleniec. Jest całkowicie poddany miłości, którą czuje do Łęckiej. Nie widzi, że ona bawi się nim i manipuluje. Uczucia ogarniają całe jego życie, którego sensem jest zabieganie o względy ukochanej. Zapomina o Geiście i doświadczeniach oraz o wcześniejszych pragnieniach. Gorąco przeprasza ją za to że wyszedł bez pożegnania z nią z koncertu, nadskakuje jej i spełnia zachcianki. Ostatecznie daje jej w prezencie medalion z łańcuszkiem, w którym był skrawek metalu od Geista. Tym samym ostatecznie idzie za głosem serca, jego umysł jest uśpiony. Postanawia zostać przy Izabeli i o nią walczyć. Niech pani przyjmie to ode mnie – rzekł i podał jej złoty medalion z łańcuszkiem [...] Oddając go pani, składam moją przyszłość [...] Odtąd, oprócz pani, już nie mam innego szczęścia na świecie; została mi pani albo śmierć. Analizując powyższe fragmenty, a także odwołując się do całego utworu możemy odpowiedzieć na pytanie na czym polegają dylematy i wybory zakochanego pozytywisty. Moim zdaniem problem istnieje w osobie Izabeli, którą bohater powinien porzucić, aby ocalić siebie samego. Miłość, którą Stanisław darzy Łęcką działa na niego niszcząco. Przez nią stracił on zdolność do racjonalnego myślenia. Istotne jest to, że nie potrafił on skończyć z przyczyną swojej zguby. Nie mógł sobie wyobrazić, że mógłby ją stracić. W nim samym odbywa się burzliwa walka pomiędzy sercem, a rozumiem. Jego rozterki przerastały go, przez co nie mógł podjąć konkretnej i stałej decyzji. Wokulski to człowiek z diametralnie dwóch różnych epok co było przyczyną jego niezdecydowania i ciągłych dylematów.

Kliknij tutaj, 👆 aby dostać odpowiedź na pytanie ️ witam potrzebuję pomocy ale nie typowej sciagi z netu Stanislaw Wokulski -romantyk czy pozytywista odwolaj s… ragin833 ragin833

Stanisław Wokulski- romantyk czy pozytywista?Studiumpsychologiczne postaciWokulski - romantyk czy pozytywista?12WnioskiWnioski:Czy Wokulski popełnił samobójstwo, czy może jak prawdziwy romantyk przeszedł metamorfozę i poświęcił się wyższym celom?Wokulski to bohater o skomplikowanej osobowości, łączący w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Patrzy na świat i ludzi przez pryzmat wiedzy naukowej, skłonny jest do chłodnej analizy i krytycznej oceny zjawisk i osób. Z drugiej strony, zdolny do podporządkowania swojego życia wielkiej, romantycznej miłości. Wewnętrznie rozdarty, a jednocześnie skuteczny w działaniu. Sam Prus nazywa go "romantykiem w kapeluszu pozytywisty".Dwoistą naturę Wokulskiego najlepiej podkreśla zakończenie powieści. Gdyby przyjąć, że Wokulski wysadził ruiny w Zasławiu, to oznaczałoby, że nie mógł pogodzić się z uczuciem do Izabeli i popełnił samobójstwo (typowy romantyk), jeżeli przyjąć, że wyjechał w podróż, do Geista, by zająć się pracą badawczą, wskazywałoby na jego fascynację nauką (typowy pozytywista).Szuman o Wokulskim:"Był to zawsze człowiek czynu, który co mu przyszło do głowy, czy do serca, wykonywał natychmiast. Stopiło się w nim dwu ludzi... Romantyk sprzed roku 1860 i pozytywista z siedemdziesiątego. To, co dla patrzących jest sprzeczne, w nim samym jest najzupełniej konsekwentne"+ infoKim jest bohater dychotomiczny?bohater dychotomiczny - to bohater złożony z dwóch osobowości i dlatego nie poddający się jednoznacznej ocenie; to bohater wewnętrznie skomplikowany, posiadający cechy wzajemnie wykluczające się (np. Wokulski - romantyk? pozytywista?)Przeżycia wewnętrzne Stanisława WokulskiegoPrzeczytaj uważnie fragmenty "Lalki", a następnie uzupełnij 1Fragment 2Fragment 3Fragment 4Fragment 5Fragment 6Tabela: Wokulskiegofragment IWokulski jest po pierwszej rozmowie z Izabelą, która miała pretensje o wykupienie rodowych sreber– Wokulski jest zdenerwowany;– doświadcza skrajnych emocji (od silnego podekscytowania do obojętności);– zatapia się we własnych myślach;– jest rozczarowany Izabelą, bo okazała się kobietą wyniosłą, potraktowała go z pogardą, a miał inne wyobrażenie na jej temat; oszukuje sam siebie ( już mnie nic nie obchodzi);– Wokulski jest smutny, sfrustrowany i przygnębiony (Głupie życie!);– czuje się człowiekiem wypalonym wewnętrznie (Cóż będę robił? Czym będę żył?).fragment IISpacer w Łazienkachfragment IIIWokulski wybiera się na obiadu Łęckichfragment IVPobyt w Paryżufragment VOświadczyny w Zasławkufragment VIDepresja po zerwaniu zaręczyni nieudanej próbie samobójczejPodsumowanie1234Wykres uczuć i przeżyć WokuskiegoCo przypomina ten wykres?Wokulski i kobiety, czyli życie uczuciowe bohateraKobiety w życiu Wokulskiego:Bolesław Prus, tworząc rozbudowany wątek Stanisława Wokulskiego, w biografię bohatera wpisuje związki z czterema kobietami:Małgorzatą MincelIzabelą ŁęckąHeleną Stawskąhrabiną WąsowskądCo zatem można powiedzieć o życiu uczuciowym bohatera Lalki?Małgorzata Mincel – Stanisław Wokulski:związek ze starszą kobietą, wdową po Mincluekonomiczne podłoże związkuszybka śmierć MałgorzatyIzabela Łęcka – Stanisław Wokulski:najsłynniejszy związek miłosny w polskiej powieścichęć zbliżenia się do Izabeli motorem napędowym kariery bohaterafinansowa pomoc Wokulskiego dla rodziny Łęckichspotkania Łęckiej z Wokulskim (Łazienki, dom Łęckich, Zasławek, Służewiec, itp.)plany małżeńskie pokrzyżowane flirtem Izabeli ze Starskimsamobójcza próba Wokulskiego, a następnie usunięcie się bohatera z życia publicznegotajemniczy wyjazd Izabeli do klasztoru za granicązniknięcie WokulskiegoHelena Stawska – Stanisław Wokulski:Rzecki próbuje połączyć Wokulskiego ze Stawskąprzeszkoda: brak wieści o mężu Stawskiej i uczucie Wokulskiego do Łęckiejhrabina Wąsowska – Stanisław Wokulski:próba uwiedzenia Wokulskiego przez Wąsowskąnieudany flirtMetafora miłości (historia Węgiełkao królewnie...)Metafora miłości - historia Węgiełka o królewnie jako metafora miłości romantycznejhistoria - treść:wielkie skarby w podziemiach zamku w Zasławiuna srebrnym łóżku śpi panna ze złotą szpilką w głowiepanna nie obudzi się, póki ktoś nie wyjmie jej szpilki i nie ożeni się z niądwa razy w roku usuwa się kamień i można zajrzeć do podziemikowal wszedł do środka i ujrzał skarby oraz pannę; uciekł, gdy kamień zamykał wejściewizja panny prześladowała go bezustanniewizyta u zielarki, która radzi mu znowu wejść do podziemi i wyjąć szpilkę; nie wolno mu się wystraszyćponowne zejście kowala do podziemiwyjęcie szpilki z głowy królewny i przerażenie kowala, że sprawił jej bólstraszydła zjadają kowala, tryska krew, woda w strumieniu i kamienie zabarwiają się na czerwonokrólewna zostaje w podziemiach na wpół rozbudzonaznaczenie:królewna – Łęckakowal – Wokulskiwyjęcie szpilki przez kowala – próba „obudzenia” uczuć w Izabeli przez Wokulskiegośmierć kowala – klęska Wokulskiegocytat: Obudzisz się, ty moja królewno… - rzekł. (słowa bezradnego Wokulskiego skierowane do Izabeli) Nie wiem… może… - za uwagę!dla chętnychDo usłyszenia on-line!Zredaguj do Kącika złamanych serc krótki tekst, w którym udzielisz rad Stanisławowi Wokulskiemu, jak powinien postępować z kobietami, by był szczęśliwy.

W postaci Wokulskiego możemy odnaleźć sprzeczne cechy charakteru. Nazywa się go bowiem bohaterem przełomu dwóch epok – romantyzmu i pozytywizmu. Co typowe dla romantyków – darzył silnym uczuciem kobietę – arystokratkę, córkę Tomasza Łęckiego. Ponadto brał udział w powstaniu styczniowym, więc ważna była dla niego sprawa

"Lalka". Autor: Bolesław Prus. Bohaterowie: Izabela Łęcka, Ignacy Rzecki, Stanisław Wokulski, książę, Wysoccy... Wokulski. Romantyk czy pozytywista? Stanisław Wokulski żył na przełomie dwóch epok: romantyzmu i pozytywizmu. W okresie rozkładu społeczeństwa feudalnego a przed wykrystalizowaniem się społeczeństwa kapitalistycznego, który rozpoczął się poezją i poświęceniem dla ojczyzny, a skończył gonitwą za pieniądzem i pracą. W Wokulskim spotkało się dwóch ludzi: romantyk sprzed 1863 roku, niezrozumiany przez otoczenie wybitny indywidualista, oraz pozytywista lat siedemdziesiątych, który był zapalonym handlowcem i realistą. To wewnętrzne rozdarcie przyczyniło się do narastania życiowych dramatów i ciągłego konfliktu z otoczeniem. Stanisław Wokulski to główna postać powieści. Prowadzi bujne i interesujące życie. Jest synem zmarłego szlachcica. Jego dzieciństwo sięga czasów kierujących się romantycznymi hasłami, na bazie których ludzie budowali swoje szczęścia. Rozwój świadomości i kształtowanie się światopoglądu Wokulskiego przypadło na okres rządzący się romantycznymi prawami. Ogromny wpływ na obierane przez bohatera ideały miała ówczesna poezja, poezja mickiewiczowska. "Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci." Wpojone zasady i hasła nigdy nie umarły w Stanisławie, ale tkwiły w nim głęboko by zostać wykorzystanymi w przyszłości. Wokulski chcąc wyrazić swą miłość do ojczyzny, zaszczepiony romantycznym rewolucjonizmem, bierze udział w Powstaniu Styczniowym, za co zostaje zesłany na Syberię. Poświęca swoją młodość walce patriotycznej godzącej się z typową postawą młodego romantyka, która została wykreowana przez ojców ówczesnej epoki. Stanisław pragnie w ten sposób spełnić swe ideały, zaistnieć jako "dziecko romantyzmu". Ważniejszym jednak elementem romantycznej części bohatera jest jego tragiczna miłość do panny Izabeli Łęckiej. W oczach Wokulskiego uczucie to powinno być nieskazitelnym i wspaniałym. Nie zna on innej niż poetycka miłość rodem z utworów Mickiewicza. Stanisław jako zagubione w obcym świecie dziecko, szuka takiego uczucia u kobiety, która traktuje je jako zabawę. Te sprzeczności powodują, że historia miłości głównego bohatera jest z góry skazana na tragiczne zakończenie. Piotrowicz do reszty pochłonięty przez wir namiętności dąży nieustannie do samozagłady, do zniszczenia szczęścia, na które ciężko pracował. Swe działania podporządkowuje temu uczuciu. Próbuje przełamać bariery społeczne dzielące go od wybranki serca. Idealizowanie miłości znacznie ułatwia mu podejmowanie kolejnych desperackich kroków. Ślepota doprowadza go do klęski, która jest bliźniaczą siostrą panny Łęckiej. Miłość ta niewątpliwie ukazuje kolejną romantyczną cechę postaci Stanisława. Przeciwstawianie się konwenansom, wewnętrzny bój prowadzący do próby samobójstwa nadają mu typowych cech bohatera romantycznego. Wokulski ponosi klęskę. Znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Możemy się jedynie domyślać jaką drogę obierze bohater. Śmierć w zasławskim zamku? Kariera naukowa w paryskich pracowniach? Otwarta kompozycja powieści wprowadza nastrój tajemniczości, który jest charakterystyczny dla romantyczności. Pojawiają się pytania, na które nie ma odpowiedzi. Co? Jak? Gdzie? Pozostają przypuszczenia, spekulacje. Wokulskiego określa się mianem romantyka zabłąkanego w epoce pozytywizmu. Kultywuje on bowiem wiedzę, pomimo ciężkich warunków życiowych. Walczy z głosem serca. Boi się utracić rozsądek i zdolność do racjonalnego postrzegania rzeczywistości. Jest żądny wiedzy. Pogłębia ją czytując wybraną literaturę popularnonaukową, uczęszcza na wykłady w Szkole Przygotowawczej oraz Szkole Głównej. Utrzymuje ożywione kontakty z naukowcami rosyjskimi. Swojej pracy nie przerywa nawet podczas pobytu na Syberii, a po powrocie do ojczyzny pragnie ją jeszcze zacieklej kontynuować. Nie pozwala mu na to jednak podjęta u Mincla praca. Stanisław zdobywa duży majątek. Zawdzięcza to swej wytrwałości oraz zaciętości w dążeniu do celu. Podziwia Ochockiego i Geista, którzy stali się niewolnikami nauki. Pragnie wymieniać z nimi spostrzeżenia dotyczące nowych wynalazków, a czasem nawet głęboko zastanawia się nad podjęciem wspólnych działań w kierunku wcielenia pomysłów w życie. Nie posiada jednak tyle silnej woli, która pozwoliłaby mu porzucić życie wśród ludzi dla całkowitego poświęcenia się pracy nad maszynami latającymi oraz metalami lżejszymi od powietrza. Marzy o stworzeniu wynalazku, który mógłby przyczynić się do rozwoju nauki, dać ludziom wymierne korzyści. Wokulski jest realizatorem postulatu pracy organicznej, która zakłada, że jednostka bogacąca się ma wpływ na wzrost zamożności narodu. Stanisław rozbudowuje swój sklep. Zakłada spółki handlowe, dzięki którym ożywia się gospodarka. W konsekwencji realizuje także hasła związane z pracą u podstaw, czyli poszerzanie świadomości i poprawa sytuacji wśród najniższych warstw społecznych. Bohater zauważa nędzę biedoty, stara się jej pomóc. Jest świadomy, że nie wskóra nic globalnie, na dużą skalę, dlatego skupia się na poszczególnych jednostkach. Do tego działa charytatywnie oraz filantropijnie, wspierając ważne cele społeczne. Stanisław Wokulski to człowiek z przełomu diametralnie różnych epok. Jego osobowość, motywy działania, wartości, którym hołdował trafnie ujął doktor Szuman, potwierdzając przyczyny upadku bohatera: "Romantycy muszą wyginąć to darmo; dzisiejszy świat nie dla nich (...). W zepsutym, zdegenerowanym społeczeństwie, zmarnowały się zdolności i energia Stacha, który był "wodzem bez armii", nieszczęśliwym i niezrozumianym." Wokulski reprezentuje "stracone pokolenie". Zginął on "przygnieciony resztkami feudalizmu", systemem konwenansów i kanonów arystokracji, których uosobieniem jest panna Izabela. Istnieje wiele cech osobowości Wokulskiego przemawiających za jego romantycznym podejściem do życia (nawet majątek zrobił z miłości do Łęckiej), jednak nie trudno odnaleźć również pozytywistyczne elementy stosunku bohatera do świata. Można powiedzieć, że reprezentuje on idealistów epoki pośredniej, z pogranicza romantyzmu i pozytywizmu. Dzięki połączeniu cech charakterystycznych obu tych epok, patrząc na życie Wokulskiego odnosimy wrażenie ogromnego bogactwa przeżyć i niezwykle interesującej egzystencji.

4CZeSA. 85 134 227 101 223 81 92 53 62

wokulski cechy romantyka i pozytywisty